شاید این جمله در ابتدا مضحک و خنده دار بنظر برسد اما با توجه به سیاست های حبس زدایی، تسهیلات به زندانیان و خانواده های آنان و کمک های مردمی و بلاعوض ستاد دیه برای آزادی زندانیان، جمله « چند می گیری منو بفرستی زندان! » متأسفانه در مواردی رنگ واقعیت به خود می گیرد.
آمار پایین زندانیان، رعایت حقوق زندانیان و کمک به خانواده های آنان در تمام کشورها مورد توجه می باشد، لیکن نحوه ی اجرای این سیاست ها بر اساس قوانین و آیین نامه های منسجم از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد.
مردم در جشن گلریزان شرکت و یا به ستاد دیه کمک می کنند تا زندانیان واقعی که بصورت غیرعمد و در مواردی از سر ناچاری، اضطرار و یا یک حادثه گرفتار زندان شده اند، آزاد گردند. به عنوان مثال اینکه یک زندانی دارای محکومیت مالی متوجه شود که ستاد دیه می خواهد به وی کمک نماید تا آزاد گردد، بلافاصله با مرخصی از زندان به دنبال طلبکاران دیگر خود برود و با التماس و خواهش از آنان بخواهد که تقاضای بازداشت وی را بنمایند و در مواردی درخواست دعاوی صوری و زیاد کردن محکومیت خود را بنماید، به هیچ وجه پذیرفته نیست و اعتماد عمومی را از بین می برد.
راهکارهایی که در این خصوص باید مورد توجه قرار گیرد:
1. رعایت کامل ترتیبات قانون نحوه اجرای محکومیتهای مالی ( اقدام اجرایی جهت أخذ محکوم به – توقیف اموال سپس در صورت عدم وصول، تقاضای جلب و بازداشت)
2. استهلاک محکوم به در محکومیت های مالی به میزان مشخصی نسبت به هر روز که محکوم علیه به درخواست محکوم له جلب و بازداشت گردیده است (همانند جزای نقدی در دعاوی کیفری) بویژه در محکومیت های مالی که به خاطر دین غیرمعاوضی می باشد.
3. انجام تحقیقات کامل توسط نهادهای حمایتی زندانیان در مورد زندانی بنحوی که احراز شود زندانی مورد نظر واقعا مستحق کمک می باشد و محکومیت وی واقعی بوده و در صورت آزادی به زندگی عادی بازخواهد گشت و فعلی را که منجر به دوباره زندانی شدن وی می شود انجام نمی دهد.
4. نهادهای حمایتی زندانیان محکومیت های قطعی محکوم علیه در بدو ورود به زندان را مد نظر قرار دهند و به محکومیت هایی که بعد از آن صادر و قطعی می گردند جهت جلوگیری از سوء استفاده های احتمالی ترتیب اثر ندهند.
5. کمک نهادهای حمایتی زندانیان به خانواده های زندانیان تا حد امکان بصورت خود اشتغالی تولیدی باشد، کمک نقدی و اشتغال اداری (استخدامی) در مواردی خود مسبب تشویق به زندان رفتن و ازدیاد زندانی می باشد.
در پایان کمک های مردمی ستاد دیه، کمیته امداد، اداره بهزیستی، مؤسسات خیریه و سایر نهادهای حمایتی... به زندانیان و خانواده های آنان و کمک به آزادی زندانیان را باید ستود و قدردانی کرد، لیکن توجه به مسائل فوق نیز ضرورتی است که نباید از آن غفلت نمود.
